Moja mama nieraz kierowała do mnie słowa ,,Ty to sobie poradzisz w życiu. Ja w Twoim wieku (choć już mając 19 wyszła za mąż) byłam taką szarą myszką, wszystkiego się bałam, do ludzi się wstydziłam wyjść, a Ty jesteś taka sprytna i przebiegła. Dasz sobie radę w każdej sytuacji, tak jak Twój tata".
Po tych słowa chcę wybuchnąć śmiechem. Ja silna?! Ja przebiegła?! No okej, staram się, ale to tylko dlatego, że gdy jest ciężko myślę o mojej mamie i wiem, że Ona w takiej sytuacji w której akurat jestem ja, zrobiłaby dokładnie to samo. Tak samo by pomyślała, tak samo by rozwiązała ten problem, zrobiłaby to samo co ja.
Myślałam, że to normalne.. że cechy zdobywa się od swoich rodziców. Charakter jednak kształtuje się u człowieka cały czas, indywidualnie, choć pewne jest, że geny też w tym uczestniczą.
Charakter mam z pewnością po tacie. Lubię pyskować, lubię postawić na swoim, jestem energiczna, lubię filozofię, staram się żyć z myślą, że jakoś to będzie, gdy widzę, że wokół otaczają mnie idioci, ludzie zbyt pewni siebie, ludzie, którzy myślą, że wszystko wiedzą najlepiej - odpuszczam i nie wchodzę z nimi w dyskusję. Czasami nawet milczę. Jestem tylko zwykłym obserwatorem. Taaak, to z pewnością moje cechy, które bardzo lubię i za nic w świecie nie chciałabym ich zmieniać.
