_bez tematu

Czy jest coś piękniejszego od sączenia filiżanki ulubionej herbaty, czyli o smaku dzikiej róży, przy słuchaniu starych jak świat piosenek w piątek? 

...

...

...

Ja uważam, że nie ;) 

Chyba jestem na takim etapie, że potrzebuję odpoczynku jak nikt inny. Z dala od tego wszystkiego - uczelni, znajomych, a nawet rodziców. Moim jedynym marzeniem jest pobycie samej ze sobą, gdzieś.. gdzieś bardzo daleko. Tak, najchętniej uciekłabym w Bieszczady, ale wiem, że to niemożliwe. Choć nie bez powodu mówi się "uciec w Bieszczady". Przecież tam jest po prostu pięknie.

Święta minęły bardzo szybko. Można było domyślać się, że to będzie taki schemat: przygotowywanie jedzenia - sprzątanie - goście - i znowu sprzątanie. Czy ja coś odpoczęłam?
Nie. 

Jest ciężko. Z dnia na dzień coraz bardziej. A przyszły tydzień dopiero będzie dla mnie podnoszeniem ciężaru. Nie chodzi tutaj tylko o kolokwia na uczelni, ale też problemy osobiste, które wpływają przez ostatni tydzień na moje samopoczucie i nastawienie do życia bardzo źle.

Nie sądziłam, że to powiem, ale tutaj w Krakowie brakuje mi mojej gitarki, która leży w moim pokoju między szafą a sofą. Lubię pograć od czasu do czasu, ale teraz zdaję sobie sprawę z tego, że zapomnienie się w muzyce może mnie tylko uszczęśliwić, nie wspominając, że modlitwa i uciszenie też.
Jednak co z tego, że poprawi się to u mnie na jakiś czas, kilka godzin, pół dnia, a później znowu to samo?


Może powinnam cieszyć się z tego co już osiągnęłam. Jest to niewiele, ale jednak coś. Nie mogę powiedzieć, że stoję w miejscu, bo nie stoję już prawie rok. Może tylko teraz nadszedł taki czas, że... dryfuję. Z której strony zawieje wiatr ja pójdę w tę gdzie mnie pcha.


A może to prawda z tym co powiedział kiedyś Bohumil Hrabal, że jeżeli chociaż trochę się powiedzie to już jest pięknie?







Może.. tyle wystarczy do szczęścia, albo nawet nie powiedzieć szczęścia tylko zwyczajnie spokoju?
Żyć swoimi dotychczasowymi sukcesami i nie patrzeć dużo wprzód.